Στόχοι βιώσιμης ανάπτυξης για την Τοπική ανάπτυξη

Η Ρίτα ζει σε μία μικρή πόλη με 12500 κατοίκους. Είναι ένα μικρό παραδοσιακό χωριό που περιβάλλεται από δύο κάστρα και διασχίζεται από ένα μικρό ποτάμι. Έχει τρία μουσεία, δύο εκκλησίες, ένα δημοτικό σχολείο, ένα γυμνάσιο, μία σημαντική γαλακτοβιομηχανία που παράγει το καλύτερο τυρί της περιοχής, και πολλές μικρές επιχειρήσεις χειροτεχνίας στον τομέα της ταπισερί. Διαθέτει επίσης ένα αρχαίο εργοστάσιο που εξακολουθεί να παράγει ένα τυπικό και διάσημο ψωμί καλαμποκιού. Η πόλη κατοικείται από εφήβους που συχνά εγκαταλείπουν το χωριό για πάντα για να πάνε στο πανεπιστήμιο, και από ηλικιωμένους που είναι προσκολλημένοι στις αγροτικές γειτονικές περιοχές της πόλης.  

Η Ρίτα είναι 32 ετών και αποφάσισε να μείνει εκεί για να αναπτύξει την κοινότητα της. Συνεργάζεται στενά με το δημαρχείο, και μαζί με μερικούς φίλους δημιούργησε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που έχει ως στόχο την προώθηση της πόλης. Το όνειρο της είναι να ζουν και να εργάζονται στην πόλη και τα περίχωρα περισσότερα άτομα ηλικίας 30-45 ετών, και επίσης να καλλιεργηθεί η σχέση μεταξύ νέων και ηλικιωμένων διατηρώντας τους ηλικιωμένους ενεργούς.  

Η πεποίθηση της Ρίτα είναι ό,τι τα ηλικιωμένα άτομα είναι σοφά, και ό,τι έχουν πολλές δεξιότητες σχετικά με τη γη και τη ζωή γενικότερα, οι οποίες πρέπει να εκτιμώνται και να καλλιεργούνται. Η Ρίτα αναγνωρίζει επίσης τις μεγάλες δυνατότητες του χωριού της, με πολλή ιστορία και κληρονομιά, και μία μικρή βιομηχανία που, εάν υποστηριχθεί και αναπτυχθεί σωστά, μπορεί να προσφέρει μία προσεγμένη οικονομική ανάπτυξη και βιωσιμότητα για τη γενέτειρα της.  

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η φιλανθρωπική οργάνωση της Ρίτα ζήτησε χρηματοδότηση για να αναπτύξει κάποια προγράμματα που θα ωφελούσαν το χωριό. Κατά την υποβολή της αίτησης, η Ρίτα συνειδητοποίησε ό,τι η πόλη της, γεμάτη δυνατότητες, είχε αρκετά διαρθρωτικά προβλήματα, που απείχαν πολύ από την επίτευξη αρκετών από τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης (SDG) που έχουν διακηρυχθεί στην ατζέντα 2020-2030 που υιοθετήθηκε από τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών.

Η Ρίτα συνειδητοποίησε ό,τι η πλειονότητα των κατοίκων της πόλης είχε μόνο πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια εκπαίδευση και αυτό σχετιζόταν με την υψηλή ανεργία στο χωριό. Η Ρίτα έκανε επίσης μερική έρευνα στις μικρές βιομηχανίες του χωριού: οι περισσότερες από αυτές ήταν παλιές, όσον αφορά την οργάνωση και τις υποδομές, με άτομα χαμηλής ειδίκευσης να εργάζονται εκεί, τα περισσότερα από τα οποία είναι ηλικίας 50+, και που δεν είχαν την ευκαιρία να βιώσουν την εκπαίδευση ενηλίκων. Επιπλέον, με εξαίρεση τη βιομηχανία ταπισερί, οι περισσότεροι εργαζόμενοι ήταν άνδρες, καθώς οι γυναίκες εγκατέλειψαν νωρίς το σχολείο για να μείνουν στο σπίτι και να φροντίσουν την οικογένεια. Η Ρίτα σκέφτεται να αφιερώσει ένα από τα ταμεία σε ένα πρόγραμμα για την κατάρτιση ατόμων άνω των 50+ ετών και την εξοικείωση της νέας γενιάς με τις παραδόσεις της πόλης.